امروز به بهانه انجام پروژه کلاس مطالعات فضای مجازی، نشستم و حدود 90 توئیتی که در روز اربعین توسط فارسی زبان ها نوشته شده بود و در top توئیتر قرار گرفته بود رو مطالعه کردم. هدفم بررسی کمی توئیت ها و استفاده از روش های کمی تحلیل گفتمانی نبود. بیشتر به دنبال تحلیل روایت و استفاده از روش روایت پژوهی ( تحلیل تماتیک) بودم. روشی کیفی که به دنبال کثرت روایت ها و مقایسه آنها با هم نیست. بلکه بیشتر به دنبال چگونگی و دسته بندی روایت های موجود از یک پدیده اجتماعی است.

 

"خرد ارتباطی" مفهومی است که در مطالعات رسانه و مطالعات فرهنگی جایگاه مهمی دارد. مفهوم جالبی است که اشاره به "شکلگیری" تفکرات، مفاهیم و اندیشه های جدیدی دارد که در نتیجه وجود ساختار های جدید ارتباطی در جامعه ممکن می شود. آنها که هارولد اینیس خوانده اند می دانند که رسانه ها و به بیان دیگری نظام های ارتباطی گوناگون در جوامع گوناگون ؛ از کتابت خطی در صدها سال پیش گرفته تا اینترنت در جهان امروز، زیر ساخت شکلگیری چیزی بیشتر از "مقداری تغییرات اجتماعی" بوده اند و هستند. آنها مبنای شیوه ی تمدنی بشر را شکل داده اند.

مردم به دو شیوه زندگی می کنند. دسته ای از مردم که تعدادشان هم بسیار بیشتر از آن دسته ی دیگر است، همواره دوست دارند که به شیوه ای محافظه کارانه زندگی کنند. دوست دارند درس بخوانند، استخدام شوند یا کسب و کاری راه بیاندازند، زن و زندگی ای برای خود دست و پا کننده، بیمه و مزایایی به دست بیاورند و چرخ زندگی خود را بچرخانند. در این میان، آدم های مذهبی، چند تکه دیگر هم در پازل زندگیشان هست، مثلاً بعد از ظهر ها به جلسه ای می روند یا در ایام و مناسبت ها، هیئتی برگزار می کنند. والسلام.

چندسالی است که بر موضوع رسانه ها و سواد رسانه ای متمرکز شده ام. بیش از آنکه مثل دیگران به دنبال نقد رسانه ها و سخن گفتن از توهم های توطئه باشم، تلاش کرده ام که تکنلوژی را مطالعه کنم. تجارب موفق دیگر کشور ها را بررسی کنم و به مدل هایی برسم هم بهره برداری و استفاده پیشرفته از رسانه ها را آموزش دهد و هم از آسیب هایی که می دانیم جلوگیری کند. چیزی که مک لوهان دوست داشت در Wired به مردم ارائه دهد و این روز ها کشوری نیست که نهادی برای این کار نداشته باشد. چیزی که من اسمش را می گذارم بهینه سازی بهره برداری از رسانه ها. چیزی که تحذیر و ترس و نقد و توهم در آن نباشد. فرهنگ یادگرفتن رسانه ها، تولید رسانه ای و البته مدیریت مصرف در آن پررنگ باشد.

 

 

امروز صبح، قبل از اینکه به دفتر کارم بیایم، برای خریدن یک صبحانه مختصر، وارد سوپرمارکتی شدم که فکر می کنم بهترین سوپرمارکت منطقه است. صاحبش دقیقاً می داند که مغازه اش در یک منطقه اداری واقع شده و بین ساعت 6 و نیم تا 8 و نیم صبح، مشتریان زیادی دارد که می خواهند یک صبحانه اداری مختصر از او بخرند. یک شیرکاکائوی کوچک با کیک . یا مقدار کمی پنیر با خیار یا گوجه یا گردو . یک ساندویچ تخم مرغ آماده یا چیز هایی شبیه به این.

چهار سال است که در رشته ارتباطات اجتماعی درس می خوانم و بزرگترین درسی که از درس و شغل و فعالیت هایم در این وادی آموخته ام، آن است که در تمامی ابعاد ارتباطات انسانی، هیچ کلیدواژه ای سبز تر از "گفتگو" نیست. هیچ چیزی همچون گفتگو نمی تواند کلید مشکلات انسان ها با هم باشند. هیچ چیزی بدتر از زبان های گنگ نیست و هیچ چیزی نمی تواند شرایط یک رابطه را بیشتر از سکوت، نابود کند.

 

امروز موبایلم را برد. یعنی احتمال خیلی قوی می دهم که برده باشد. از خانه تا محل کار، حتی یکبار هم موبایلم را دستم نگرفتم. وقتی در محل کارم متوجه شدم که نیست، م تماس گرفتم تا ببیند موبایلم هست یا نه. نبود. به شماره موبایلم هم که زنگ می زنم، در دسترس نیست. اگرچه ممکن است در تاکسی از جیبم افتاده باشد. اما از آنجا که در دسترس هم نیست، احتمال زیادی می دهم که کسی که در تاکسی پشت سرم نشسته بود، آن را از جیب سوئیشرتم درآورده باشد و زود سیمکارت ها را خارج کرده باشد.